می ترسم از ایستادن در برابر چشمان فاطمه: نامه ای از نزار قبانی به لامع الحر شاعر لبنانی متفرقه

"! چگونه مرا به بیروت فرا می‌خوانی،و خودت خوب می‌دانی که‌ به سان خالی در قلبم نقش بسته. ای لامع:نگران شعر نباش که او از همه آنان قوی‌تر است. اما خلاصه مسئله این است که من به‌اجبار در تبعیدم،و تبعید همان جداکننده مشترکی‌ست که شهروندان عرب را چه آنان که‌ در داخل سرزمین‌شان می‌زیند. و آن اینکه نیمی‌ از شعر عربی در تبعیدگاه نوشته شده است. و دلبستگی و اشتیاقم این بود که در برابر چرخه‌های چاپخانه بنشینم، و فتحه‌ها و ضمه‌ها را با چشمان خود دنبال کنم. دوستان با شفقتم به من گفتند: آیا ضرورت دارد به خاطر چاپ دو دفتر شعر خود را به خطر اندازی؟در لندن،پاریس،میلانو،قبرس،سنگاپور و... و می‌دانی که تاریخ شعر من از«نقاشی با کلمات»تا«قصیده‌های‌ وحشت‌زده»و«نان و علف و ماه»و«یادداشتهایی بر دفتر شکست» بر تریبونهای الویست هول و اسامبلی هول دانشگاه آمریکایی بیروت‌ حک شده است. معنایش این است که قلب و شعر همچنان به خیر و نیکی‌اند."