مسئولیت بین‌المللی دولت‌ها در قبال حملات سایبری عوامل غیردولتی مقاله

به ‏علت وابسته‏ شدن گستردۀ تمامی امورات بشر به فضای سایبر و اینترنت، خطر حملات سایبری صلح و امنیت بین ‏المللی را بیش ‏از‏پیش تهدید می‏ کند‏.‏ گاه ‏گاهی اخباری در رسانه ‏ها و شبکه‏ های مجازی منتشر ‏می‏ شود مبنی بر ‏این‏که ‏حملۀ سایبری علیه دولتی انجام گرفته است، ولی به‏ علت پیچیدگی‏ های فضای سایبر مشخص ‏نمودن عامل ‏حملۀ سایبری مشکل ‏است‏‏. آنچه می ‏تواند در برابر تخلفات دولت‏ ها از قواعد و اصول حقوق بین‏ الملل همچون سدی استوار عمل کند قواعد مسئولیت بین‏ المللی دولت‏ ها ‏است‏‏. در حال حاضر دو معیار مسئولیت برای دولت ‏ها در قبال حملات سایبری عوامل غیردولتی وجود دارد که یکی معیار کنترل مؤثر و دیگری معیار کنترل کلی ‏است‏. در این مقاله به مزایا و معایب این دو معیار برای تعیین مسئولیت بین ‏المللی دولت‏ ها در قبال حملات سایبری عوامل غیردولتی پرداخته و نتیجه‏ گیری شده است که به ‏علت ویژگی‏های خاص فناوری‌های سایبری این دو معیار برای اثبات مسئولیت بین ‏المللی دولت‏ ها در قبال حملات سایبری عوامل غیردولتی مناسب نیست و باید معیار مراقبت بایسته مدنظر دولت‏ ها قرار گیرد؛ زیرا، بر اساس ویژگی‏ های این معیار، اثبات مسئولیت بین‏ المللی دولت ‏ها در قبال حملات سایبری عوامل غیردولتی ساده‏ تر به‏ نظر می ‏رسد‏.

Due to the widespread dependence of all human affairs on cyberspace and the Internet, the risk of cyber attacks threatens international peace and security more than ever‏.‏ From time to time, some news is spread in the media and social networks that a cyber attack has been carried out against a state. Still, due to the complexities of cyberspace, it is difficult to determine the perpetrator of the cyber attack‏.‏ What can act as a strong barrier against the state’s violations of the rules and principles of international law is the rules of the international responsibility of the states‏‏.‏ Currently, there are two standards of responsibility for states against cyber attacks of Non-State Actors, one of which is the standard of effective control, and the other is the standard of general control‏.‏ In this article, the advantages and disadvantages of these two standards for determining the international responsibility of states for cyber attacks by Non-State Actors are discussed. It is concluded that due to the special characteristics of cyber technologies‏, these two standards are not appropriate to prove the responsibility of states for Non-state actors’ cyber attacks. The standard of due diligence must be considered by states because, based on the characteristics of this standard, it seems easier to prove the international responsibility of states against cyber attacks by Non-state Actors.

البته بايد گفت که مواد منشور سازمان ملل متحد پيش از عصر سايبر تهيه شده و منظور از حملۀ مسلحانه حملات با سلاح هاي سنتي است ، ولي فناوريهاي حوزٔە سايبر حقوق بين الملل را به چالش کشيده است ؛ زيرا مواجه با حملاتي هستيم که بدون استفاده از ابزار و سلاح هاي سنتي و به سبکي ديگر و با ابزارهاي بسيار متفاوتي انجام ميگيرد. اکثريت کارشناسان حقوق بين الملل رأي ديوان بين المللي دادگستري در قضيۀ نيکاراگوئه را اين گونه تفسير کرده اند که براي اين که اعمال مسلحانۀ گروهي به دولتي انتساب يابد آن دولت بايد کنترل مؤثري بر عمليات آن گروه داشته باشد. ۴. معايب معيار کنترل مؤثر براي مسئوليت بين المللي دولت ها در برابر حملات سايبري عوامل غيردولتي ديوان بين المللي دادگستري در قضيۀ نسل زدايي دربارٔە معيار کنترل مؤثر چنين نظر داد: نخست آن که ضروري نيست نشان داده شود افرادي که ادعا شده است حقوق بين الملل را نقض کرده اند به طور کلي ارتباطي از نوع وابستگي تام با دولت خوانده داشته اند ، بلکه لازم است ثابت شود که ايشان طبق دستورات دولت مذکور يا تحت کنترل مؤثر آن عمل ميکرده اند. ١ اگر معيار کنترل کلي را براي مسئوليت بين المللي دولت ها در برابر حملات سايبري عوامل غيردولتي به کار ببريم نيز راه به جايي نخواهيم برد، زيرا بايد اثبات کنيم که علاوه بر کمک مالي دولت به افراد يا گروه هايي که در پشت حملات سايبري قرار دارند، در طراحي حملات سايبري نيز با آن ها همکاري داشته و به آن ها کمک کرده است .