چکیده:
هدف پژوهش حاضر سنجش میزان تفاوت تاب آوری جوامع شهری و روستایی در برابر مخاطرات طبیعی در شهرستان گلپایگان است. پژوهش حاضر به لحاظ هدف کاربردی-توسعه‌ای و به لحاظ روش انجام کار، توصیفی- تحلیلی است. در فرآیند پژوهش، ابتدا مبانی نظری تاب آوری و سوابق مطالعاتی آن موردمطالعه قرار خواهدگرفت. جامعه آماری پژوهش را سرپرستان خانوار دو جامعه شهری و روستایی شهرستان گلپایگان تشکیل می‌دهند که براساس سرشماری سال 1395 برابر با 90086 نفر برابر با 30419 خانوار بوده است. برای انتخاب حجم نمونه از فرمول کوکران استفاده شده است که به وسیله آن تعداد 379 نفر به عنوان حجم نمونه به صورت تصادفی طبقه بندی شده انتخاب شد. جهت تجزیه و تحلیل داده‌های پژوهش از آزمون تی تک نمونه‌ای و تحلیل رگرسیون خطی استفاده شده است. نتایج آزمون تی تک نمونه‌ای نشان داد که وضعیت تاب‌آوری اجتماعی در جوامع شهری برابر با 117/3 و در روستاها برابر با 831/2 ارزیابی شده است. وضعیت تاب‌آوری اقتصادی در جوامع شهری برابر با 232/3 و در روستاها برابر با 779/2 ارزیابی شده است. وضعیت تاب‌آوری کالبدی- محیطی در جوامع شهری برابر با 282/3 و در روستاها برابر با 109/3 ارزیابی شده است. وضعیت تاب‌آوری نهادی در جوامع شهری برابر با 207/3 و در روستاها برابر با 101/3 ارزیابی شده است. نتایج رگرسیون خطی نشان داد که شاخص اقتصادی با ضریب بتای 434/0 بیشترین تاثیر را بر جوامع شهری و روستایی دارد و شاخص نهادی با ضریب بتای 167/0 کم-ترین تاثیر را داشته است.
The purpose of the present study was to measure the resilience of urban and rural communities to natural hazards in Golpayegan county. The present study is descriptive-analytical in terms of purpose-development and in terms of method of work. In the research process, the theoretical foundations of resilience and its research background will be studied first. The statistical population of the research consists of household heads of two urban and rural communities of Golpayegan city which according to the Census of 1395 equals 90086 persons with 30419 households. The Cochran formula was used to select the sample size. 379 individuals were selected as the sample size randomly classified. One-sample t-test and linear regression analysis were used to analyze the data. The results of one-sample t-test showed that social resiliency status in urban communities was 3. 117 and in rural areas was 2.831. The status of economic resilience in urban communities is 3.23 and in rural areas is 2.779. Physical-environmental resiliency status in urban communities is 3.28 and in rural areas is 3.109. The status of institutional resilience in urban communities is 3.207 and in rural areas is 3.01. The results of linear regression showed that economic index with beta coefficient of 0.434 had the highest impact on urban and rural communities and institutional index with beta coefficient of 0.167 had the least effect. Also social index with beta coefficient of 0.317 and physical-environmental index with beta coefficient of 265 have impact on resilience of urban and rural communities.
(
, 
, 
)
