فقه شهر و شهرنشینی مقاله

هدف پژوهش حاضر بررسی شهر و شهرنشینی از نظر فقه است. در این راستا، پس از بررسی مفهوم فقهی شهر و شهرنشینی با تأکید بر روح معنوی حاکم بر آن، به تحلیل دو محور اصلی فقه شهرنشینی یعنی فضاسازی و حق مشارکت پرداخته شده است. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی بوده و نتایج نشان داد فقه لزوم توجه به زیباسازی فضای شهر و نمای ساختمان‌ها و رشد و توسعه شهرسازی را  لازم دانسته است. از مهم‌ترین مسائل شهرنشینی، اندازه و حدود مطلوب برای توسعه کالبدی شهر و حریم منازل شهرنشینان می‌باشد. همچنین فقه به امر مشارکت با تاکید بر شورا و مشورت، امربه معروف و نهی از منکر، تأکید ویژه دارد.

The purpose of the present study is to review city and urbanization from the view of jurisprudence. In this regard, the jurisprudential concept of city and urbanization emphasizing on their spiritual soul were reviewed and then two main axes of urbanization, that is to say, construction and participation rights were analyzed. The research method was descriptive-analytic and the results showed that jurisprudence deems that it is essential to pay attention to beautification of city spaces and buildings as well as development of reconstruction and civil engineering. Some of the most important issues in urbanization involve the favorable size and limit for developing city structure and houses. Furthermore, jurisprudence has a special emphasis on the issue of participation relying on counselling and consultation as well as enjoining what is good and forbidding what is evil.