سنگ و سبو - مجله وحید ادب و هنر

"دلا!چو بوسه زنی،پر لبان دلکش او زن‌ وگر کرشمه کند،بوس دیگرش،به گلو زن! از آن عرق،که نشیندچو ژاله،بر گل رویش‌ به قطره قطره،گلابی،به سوز سینه،فروزن‌ چو کامی،از دل سنگش،به عاشقی نگرفتی‌ بنوش باده و،سنگی به یاد او،به سبو زن! چو لاله میدمد،از خاک پاکت،ای گل رعنا چو لاله،با من بیدل،پیاله بر لب جو زن‌ دلا!ز خوی نکو،گرچه کام دل بگشاید ولی،تو بوسه اگر میزنی،به روی نکو زن! ترا،که خوشهء کامی،نمیرسد به فریدون‌ که گفت؟!شعلهء ناز نگه،به خرمن او زن!"