چکیده:
هدف این پژوهش، مطالعۀ سیر تحول «ناامیدی» و «امید» در حدود پنجاه سال گذشته، از دهۀ 50 تا 90 شمسی، در جامعۀ ایران از رهگذر فیلم‌های سینمایی است که بازتاب واقعیت اجتماعی هر جامعه‌ای هستند و بیشترین تعداد و طیف مخاطب را دارند. در واقع، به‌دنبال استعاره‌ها و ساخت‌های زبانی رمزگذار ناامیدی و امید در پیکرۀ منتخب این پژوهش، متشکل از شش فیلم پرفروش هر دهه، براساس کووچش (2020) و یافته‌های دستور ساختی هستیم. با مقایسۀ بسامد وقوع این استعاره‌ها و ساخت‌ها در طی این دورۀ پنجاه‌ساله، به میزان کاهش یا افزایش ناامیدی و امید در جامعۀ ایران و با تحلیل کیفی آن‌ها به الگوی شناختی امید ایرانیان در گذر زمان پی‌می‌بریم. نتایج پژوهش، حاکی از آن است که به‌طور کلی احساس «ناامیدی» در جامعۀ ایران با شدت بسیار قابل ملاحظه و ثابت در حدود پنجاه سال گذشته افزایش یافته‌است. همچنین، در مورد الگوی شناختی امید، می‌توان اظهار داشت که ایرانیان «ناامیدی» را «ناتوانی» و در مقابل «امید» را «پویایی» و «تکیه به خداوند» می‌پندارند.
This study aims to investigate the changing rates of "hopelessness" and "hopefulness" in Iranian society over the past fifty years, spanning from the 1970s to the 2010s. The study will rely on a selection of best-selling movies that reflect the social reality of any society and have the largest audience, consisting of six movies per decade. In fact, we identify the metaphors and linguistic constructions encoding "hopelessness" and "hopefulness" in the selected corpus. By comparing the token frequency of these metaphors and constructions over the fifty-year period, the study aims to quantify the rates of hopelessness and hopefulness, while analyzing them qualitatively to understand the cognitive patterns of Iranians towards hope over time. The results illustrate that "hopelessness" in Iranian society has generally increased significantly and steadily over the past fifty years. Furthermore, in terms of the cognitive pattern of hope, it can be argued that Iranians associate "hopelessness" with "inability" and characterize "hopefulness" by "dynamism" and "reliance on God."
(
, 
, 
)
