چکیده:
درس‌پژوهی الگویی ژاپنی برای پرورش حرفه‌ای معلمان است. آنان در جلسات مربوطه گرد هم می‌آیند و دربارۀ مسائل و موضوعات آموزشی و ساختار و محتوای کتاب درسی تبادل نظر می‌کنند، اصلاحات و تغییرات را بررسی کرده و برای تدریس بهتر آماده می‌شوند. مسأله این پژوهش ناشناختگی و پیچیدگی متون درسی کتاب‌های فارسی اول، دوم و سوم دبستان است؛ راه حل نیز بررسی و تحلیل سبک‌های آن است. نوع پژوهش اکتشافی، رویکرد آن کیفی‌کمی و روش آن توصیفی‌تحلیلی است. جامعۀ آماری و نمونه شامل تمام درس‌های سه کتاب مذکور به‌جز تمرینات است. یافته‌های این پژوهش نشان می‌دهد که فارسی دوم از تنوع سبکی بیشتری برخوردار است، فارسی اول بیانگرایانه‌تر، روایی‌تر و توصیفی‌تر است، فارسی سوم از دوتای دیگر تمثیلی‌تر است. فارسی نیز دوم و سوم داستانی‌تر است. سبک پرسشی، سببی، تحلیلی، مقایسه‌ای توضیحی و مثالی‌مصداقی در هر سه کتاب نیز بسیار پایین است. از این یافته‌ها می‌توان این‌گونه استنباط کرد که کتاب‌های مذکور از ماهیت فلسفی زیادی برخوردار نیستند. دلیل دیگر آن است که در سبک روایی که در کتاب‌های مذکور برجسته است نیز عنصر سببیت و واقعیت‌مندی داستانی وجود ندارد.
Lesson study is a Japanese model for professional training of teachers. They meet in the relevant meetings and exchange opinions about educational issues and topics and the structure and content of the textbooks, review the reforms and changes and prepare themselves for better teaching. The problem of this research is the unfamiliarity and complexity of the Persian textbooks of the first, second and third elementary school; The proposed solution is to examine and analyze their styles. The type of research is exploratory, its approach is qualitative-quantitative and its method is descriptive-analytical. The statistical population and sample include all the lessons of the three mentioned books except the exercises. The background of the studies has also been examined in line with lesson study, but stylistic analysis is a new work that can open the meaning and purpose of each lesson for teachers and familiarize them with the meaning and nature of the text. The findings of this research show that Persian II has more stylistic variety, Persian I is more expressive, narrative and descriptive, Persian III is more allegorical than the other two. Farsi II and III are more fictional as well. The questioning, causal, analytical, comparative, explanatory and exemplary style in all three books is also very low. From findings, it can be concluded that the mentioned books do not have much philosophical nature. Another reason is that in the narrative style that is prominent in the mentioned books, there is no element of causality and verisimilitude of fictional style.
(
, 
, 
)
