غزلیات سعدی - مجله یغما مقاله

"ی) غزل 227 طیبات از تو با مصلحت خویش نمی‌پردازم‌ همچو پروانه که می‌سوزم و در پروازم‌ گر توانی که بجویی دلم امروز بجوی‌ ورنه بسیار بجویی که نبینی بازم‌ نه چنان معتقدم کم‌نظری سیر کند یا چنان تشنه که جیحون بنشاند آزم‌ همچو چنگم سر تسلیم و ارادت در پیش‌ تو به هر ضرب که خواهی بزن و بنوازم‌ گر به آتش بریم صدره و بیرون آری‌ 5زرنابم که همان باشم اگر بگدازم‌ گر تو آن جورپسندی که به سنگم بزنی‌ از من این جرم نیاید که خلاف آغازم‌ خدمتی لایقم از دست نیاید چه کنم‌ سر نه چیزی است که در پای عزیزان بازم من خراباتیم و عاشق و دیوانه و مست‌ بیشتر زین چه حکایت بکند غمازم‌ ماجرای دل دیوانه بگفتم به طبیب‌ که همه شب در چشم است بفکرت بازم‌ گفت ازین نوع شکایت که تو داری سعدی‌ درد عشق است ندانم که چه درمان سازم متن از(شیراز) 1-*همچو پروانه که می‌سوزیم و می‌سازم."