چکیده:
پژوهش حاضر با هدف شناسایی ابعاد تعاملات والدین با فرزندان و معلمان دوره ابتدایی در فرایند آموزش و یادگیری مجازی طراحی و اجرا شد. این پژوهش با رویکرد کیفی و به روش پدیدارشناسانه با نمونه گیری هدفمند صورت پذیرفته است. جامعه پژوهش، مادران دانش آموزان دختر و پسر ابتدایی شهر ابهر بودندکه 14 نفر از آنها در فرایند تحقیق شرکت کردند. ابزار گردآوری دادهها، مصاحبة عمیق نیمه ساختاریافته بود. متن مصاحبهها با روش تحلیل مضمون تجزیه و تحلیل شدند و مصاحبهها تا حد اشباع دادهها ادامه یافت. بررسی روایی با استفاده از دو روش درگیری بلندمدت و پرسش از همکاران و بررسی پایایی از طریق روش بازبینی مشارکت کننده انجام شد. یافتههای پژوهش نشان دادند که والدین از طریق اعتمادسازی، توجه به وضیت عاطفی- روانی فرزندانشان، ایجاد روشهای خلاقانه برای افزایش مشارکت آنها، افزایش سواد فن آوری، یافتن کانالهای موثر ارتباط با معلم و همکاری با معلم در فرایند یادگیری-یاددهی میتوانند اثر گذاری آموزشهای مجازی برای یادگیری فرزندانشان را بیشتر کنند. در این پژوهش، تعامل والد-فرزند، کیفیت سازنده و فعال و تعامل والد-معلم در سطح متوسطی قرار داشت.
The current research was designed and implemented with the aim of identifying the dimensions of parents' interactions with children and primary school teachers in the process of virtual teaching and learning. This research was conducted qualitatively and in a phenomenological way with a purposeful sampling method. The studied participants were 14 mothers of male and female elementary school students in Abhar city who were subjected to virtual education in the academic year of 2020-2021. The data collection tool was a semi-structured in-depth interview. The text of the interviews were reviewed and analyzed using the theme analysis method and the interviews were continued until the saturation of the data. Validity check was done using two methods of long-term engagement and asking colleagues and reliability check was done through participant review method. The findings of the research showed that parents, through building trust, paying attention to the emotional-psychological condition of their children, creating creative methods to increase their participation, increasing technological literacy, finding effective communication channels with the teacher and cooperating with the teacher in the learning-teaching process. They can increase the effectiveness of virtual education for their children's learning. In this research, parent-child interaction, constructive and active quality, and parent-teacher interaction were at an average level.
خلاصه ماشینی:
مشارکت والدین به دو شکل اصلی تقسیم میشود: خانه محور مانند گوش دادن به کودک، نظارت بر تکالیف فرزند و کمک به مهارتهای تحصیلی او (Benner, Boyle and Sadler, 2016 ؛ Green, Walker, Hoover-Dempsey, 2007 and Sandler) و مشارکت مدرسه محور مانند شرکت فعال در جلسات اولیا-مربیان و یا حضور در کارگاههای آموزش خانواده (Pomerantz, Moorman and Liwak, 2007 ؛ Park, Ston and Holloway, 2017 ).
مشارکت والدین در هر دو شکل ذکر شده بهتر است به گونه ای باشد که دانش آموز را از همان دوران ابتدایی، مستقل و خودراهبر سازد اما چالش مهم این است که شاید کودکان دبستانی آمادگی لازم برای چنین استقلال و خودراهبری را نداشته باشند زیرا آنها با سرعتهای مختلفی یاد میگیرند، به یادگیری پاسخ متفاوتی میدهند و توانایی آنها در فهم دستورالعملهای معلم و یادگیری خود-راهبر یکسان نیست (Wai-cook, 2020؛ Reddy, Eachempati, Gurava Reddy & Mugalur, 2018؛ Lesaux, Jones, Bock & Harris , 2015).
Crescenza, Fiorucci, Rossiello & Stilo (2021)در پژوهش خود به بررسی کیفیت روابط خانه-مدرسه در زمان شیوه کووید 19 در ایتالیا پرداختند و نتیجه گرفتند که آموزشهای از راه دور در کنار تهدیدهایش دارای فرصتهای مناسب آموزشی نیز بود که از آن جمله میتوان به مشارکت بیشتر والدین در امور تحصیل فرزندان اشاره کرد؛ 4/65 درصد از والدین در این پژوهش اذعان کردند که آنها مهارت کافی برای توجه بیشتر به نیازهای عاطفی فرزندانشان نداشتند و باید در این زمینه بیشتر حمایت شوند.