چکیده:
هرات یکی از شهرهای مهم خراسان بزرگ است که از حملات امیر تیمور گورکانی دور نماند و
در دو مرحله مورد یورش نیروهای او قرار گرفت. پژوهش حاضر با هدف بررسی نوع واکنش
مردم و حاکمان شهر هرات در برابر تهاجم تیمور انجام گرفته است. بدین روی نوع مواجهه
مردم و حاکمان با این تهاجم (در وهله اول) و علل ناپایداری این مقاومت و سرانجام پیروزی
تیمور (در وهله دوم) مورد توجه قرار گرفته است. یافته‌های این پژوهش متکی بر روش تاریخی
با رویکردی توصیفی و تحلیلی نشان می‌دهد. شهر هرات در برابر این تهاجم» واکنش فعالانه
داشته و تمام تلاش خویش را جهت مقابله با این تهدید به کار گرفته است. بیشترین و موثرترین
مقاومت‌ها در شهر از جانب نیروهای نظامی به فرماندهی امیر غیاث‌الدین و حمایت مردم از آنها
صورت پذیرفت. آنچه باعث بی‌اثر شدن این مقاومت و تسخیر شهر توسط تیمور شده از یک-
سو اختلافات داخلی و عام انسجام» اتحاد و همدلی میان رجال سیاسی,ء مذهبی در درون
حاکمیت آل‌کرت و از سوئی دیگر, ناشی از شرایط بد سیاسی اجتماعی حاکم بر خراسان؛
خصوصا درگیری و جدال میان آل‌کرت و سربداران و فرسوده شدن توان سیاسی - نظامی هر دو
حاکمیت و در نتیجه غفلت از دشمن خارجی چون تیمورگردید. در حقیقت دشمن‌پنداری رقیبی
چون سربداران و غفلت از دشمن خارجی چون تیمورء عامل ضعف و نابودی آل‌کرت گردیده
است.
Herat is one of the major cities of Greater Khorasan that did not depart from the attacks of
Amir Timur Gurkani and was attacked by his forces in two phases. The present study aimed
to investigate the reaction of the people and rulers of Herat city to the Timur invasion. Thus,
the type of confrontation between the people and the rulers has been addressed by this
offensive (in the first place) and the causes of this instability and ultimately the victory of
Timur (in the second place). The findings of this historical-based research with a descriptive
and analytical approach show that Herat City has been actively responding to the invasion
and has made every effort to counter this threat. The most and most effective resistance in the
city was carried out by troops led by Amir Ghiasuddin and supported by the people. What
made Timur's resistance and occupation of the city ineffective, on the one hand, was the
internal divisions and the lack of coherence and solidarity between the political, religious
rabbis within al-Crete, and on the other hand, due to the bad social and political conditions in
Khorasan, in particular. The clashes between Al-Crete and the Soldiers and the political,
military power of both sovereignty and the result of neglect of the foreign enemy such as
. .Timor became disillusioned
(
, 
, 
)
