حاشیه‌ی نا امن ادب و هنر

صبح بيدار مي‌شي، يه ايده‌ي جديد مي‌دي؟» شليک خنده سر دادي: «ايده چيه؟ به چه زبوني بگم مي‌خوام برم که باورت بشه؟» کم کم داشتم عصباني مي‌شدم، هواي تو ريه‌هايم را فوت کردم بيرون: «اون وقت چطوري مي‌خواي تشريف ببري؟ «متفکرانه گفتي: «پناهنده مي‌شم. غمي که انگار تمام اين سال‌ها پشت شيطنت‌هايت پنهان کرده بودي و من تازه داشتم مي‌ديدمش. » يک جوري روي «زندگي» تأکيد کردي که لحظه به لحظه‌ي آن‌چه بهمان گذشته بود از ذهنم رد شد. حق با تو بود اما همين‌طور که با دست تو را کنار مي‌زدم گفتم: «فکرش رو از سرت بيرون کن اشکان» و بعد از اتاق زدم بيرونه. فقط گفتي: «يه بارم که شده بهم اطمينان کن الي. اشک ريختن شده بود کار هر شبم، تا اين که بالاخره زنگ زدي. همه چيز خوب بود تا همين حالا، با اين تصميم احمقانه‌ات. حالا چشم باز کردم و دارم همه چيز را مي‌بينم.