چکیده:
هدف این پژوهش، مطالعه تطبیقی سیاست کیفری ایران در باب جرایم مواد مخدر در الحاقیه ماده 45 با کنوانسیون 1988 می‌باشد که به روش توصیفی – تحلیلی و کتابخانه‌ای- اسنادی انجام می‌شود. نتایج تحقیق نشان می‌دهد که توسل بیش از حد مقنن به مجازات‌های شدید، از جمله حبس‌های طولانی مدت و اعدام، به وضوح در قانون اصلاح قانون مبارزه با مواد مخدر به چشم می‌خورد که در سیاست‌های جنایی دوره بعد از انقلاب، همواره جزو برنامه‌های مبارزه با مواد مخدر بوده است و علی‌رغم پیوستن به کنوانسیون 1988 وین و مخالفت‌های بین‌المللی با مجازات‌های سنگین از جمله اعدام، باز هم این رویه به قوت خود باقی مانده است. عناصر مرتبط با مواد مخدر در ماده 45 حول کاهش مجازات، با در نظر گرفتن اقدام‌های مضاعف مجرمانه در همراهی با جرایم مواد مخدر ازجمله استفاده از سلاح، داشتن نقش سرکردگی، داشتن سابقه محکومیت قطعی، وجود وزن خاصی از مواد موضوع جرم و استفاده از کودکان و مجانین اعمال خواهد شد.
The purpose of this research is the comparative study of Iran's criminal policy regarding drug crimes in the addendum of Article 45 with Convention of 1988, which is carried out by a descriptive-analytical and library-documentary method. The research results show that the legislator's excessive recourse to severe punishments, including long-term imprisonment and execution, is clearly seen in the law and always included in the anti-narcotics programs in the criminal policies of the post-revolution era. Despite joining the 1988 Vienna Convention and international opposition to heavy punishments, including execution, this procedure still remains in force. The elements related to drugs in Article 45 are around the reduction of punishment about drug crimes, including the use of weapons, having a leadership role, having a record of definite conviction, the possession of a certain weight of the substances that are the subject of the crime, and the use of children and insane persons.
(
, 
, 
)
