محمد هم رفت، کمی مانده به صبح متفرقه

برگشتم و به مرد نشسته روي مبل نگاه کردم سال‌ها بود جلال را نديده بودم. او در فرنگ بود و من اين‌جا و حالا مي‌ديدمش و نگاه کردم به محمد که لبخند مي‌زد و من جلال را که از جا بلند شده بود در آغوش گرفتم و ... سر وقت بود و اين بار هم گفته بود برمي‌گردم.... آمده بود دفتر گفتم: محمد انگار واقعا سيگار نمي‌کشي. با اين همه قول داده بود به دکتر و خودش و خانواده که سيگار نکشد و نمي‌دانم چند بار قولش را يواشکي شکست يا به آشکار. مرگ دزدانه به سراغش رفت در تاريکي شب وقتي که چيزي به صبح نمانده بود و در ديار غربت و صدها کيلومتر دورتر از ميزي که آوردگاه ذهن و قلم‌‌اش بود ميزي که حالا در بهتي ابدي خشک شده است و سخت دل تنگ محمد است و حرکت قلم ‌اش يا صداي دکمه‌هاي کامپيوتر و دود سيگارش.