چکیده:
این مقاله، تأثیرات توزیعی معیارهای عدالت اجتماعی را حول نقاط کارایی محوری و برابری محوری و نقاط بینابینی، بررسی میکند. در بخش نخست آن، تحلیلی از الگوی ارتباط بین اصول عدالت هشتگانه ارائه میشود که با استفاده از وجوه مشخصه و متمایز سازنده اصول مزبور، به یک رتبهربندی از معیارهای عملکردی اقتصاد در یک طیف «از تفاوت کم» تا «تفاوت بسیار» دست خواهیم یافت. سپس، با ارائه تحلیلی از الگوی ارتباط بین منابع چهارگانه اجتماعی که به لحاظ اختصاصپذیری و قابلیت همگانی شدن، هر یک میتوانند در رتبهای خاص تحت شمول اصول عدالت واقع شوند، به رتبهبندی بین این منابع اجتماعی نزدیک خواهیم شد. و بالاخره در بخش پایانی این بررسی، با نمایش رتبهبندی اصول عدالت به صورت عمودی و نیز رتبهبندی منابع اجتماعی به صورت افقی، تحلیلی چند بعدی از وضعیتهای ترکیبی به عنوان معیارهای سیودوگانه عملکردی اقتصاد، در چارچوب یک الگوی ساختاری از ارتباط بین اصول عدالت و منابع اجتماعی، صورت داده خواهد شد.
خلاصه ماشینی:
"اصول سهگانه فوق که مشعر به نوعی توزیع اولیه یکسان برای همگان است، در مقابل این انتقادهای اساسی قرار دارند، که عبارتند از: الف: آیا چنانچه یک توزیع یکسان از درآمد در اختیار افراد قرار گیرد، ممکن است همه آنان از محل این درآمد یکسان، میزان خرسندی و رضامندی «satisfaction» یکسانی را تحصیل کنند؟ آیا اگر ماهانه مبالغی مساوی در حسابهای بانکی همه افراد واریز شود، همه آنان دارای سطح زندگی یکسانی خواهند شد؟ هر فرد، درآمد خود را چگونه مصرف خواهد کرد؟ بین فرزندان او چه توزیعی از محل درآمد خانوار مربوطه، صورت خواهد گرفت؟ آیا میتوان به یک تئوری دست یافت که بر حسب آن، نوعی برابری در رفاه «Equality of welfare» را برای همگان برقرار کرد؟ ب: آیا امکان دارد افرادی که از آموزشها، مهارتها و فرصتهای یکسانی از حیث برخورداری از منابع و عوامل تولید بهرهمندند، بتوانند میزانهای یکسانی از رفاه و مطلوبیت را برای خود استخراج کنند؟ رونالد دورکین«Ronald Dorkin» در بین دو گفتگوی مبتنی بر توزیع از نوع برابری حسابی یا نتایج و توزیع از نوع برابری در فرصتها و منابع، اینچنین نتیجه میگیرد که بین دو نوع اصل مبتنی بر «رفاهگرایی» (welfarism) و (منابعگرایی)«Resoursism»، اقتصاددانان معتقد به اگالیتارینیسم، باید توجه خود را معطوف به برابری در منابع و فرصتها سازند، به جای آنکه به برابری حسابی یا برابری در نتایج متمرکز شوند؛زیرا اگر افراد را به نحو یکسانی نسبت به منابع و فرصتها تجهیز کنیم، از آن پس یک مسئله شخصی و نه اجتماعی است که تعیین خواهد کرد هر فردی به چه میزان بتواند با استفاده از امکانات مجهز شده، رفاه و بهروزی برای خود استخراج و تحصیل کند(Dworkin، 1987، pp."