چکیده:
فوکو قدرت را مساوی با کردار و عمل دانسته و در همین راستا تحلیلات قدرت را به‌جای نظریه قدرت قرار می‌دهد. قدرت زمانی می‌تواند تبدیل به کردار شود که بتواند دانش و گفتمان ایجاد نماید. در واقع بدون برقراری رژیم حقیقت یعنی گفتمان، قدرت نمی‌تواند به صورت کردار تبلور یابد. قدرت می‌تواند انقیاد، سلطه، استراتژی به‌هنجارسازی و یا قدرت مشرف بر حیات شود. قدرت، گفتمان را می‌سازد تا سوژه و ابژه خلق کند. این پژوهش در پی پاسخ‌گویی به این پرسش اساسی است که سیاست‌خارجی جمهوری اسلامی ایران چگونه توانسته است برای حصول به منافع ملی حداکثری، از دو امر اساسی قدرت و گفتمان در وجه مطلوب خود بهره‌برداری لازم را به عمل آورد؟ در مقام پاسخ فرضیه جستار بدین‌صورت قرارمی‌یابد که: «سیاست‌خارجی جمهوری اسلامی ایران، یک سیاست خارجی با رویکرد های زمانی متفاوت، بر اساس گفتمان اسلام سیاسی است. اِعمال این سیاست در عصر پست مدرن، نیازمند به قدرت و دانش و اجرای یک گفتمان غالب برای تاسیس یک رژیم حقیقت در نظام بین‌الملل است». سیاست‌خارجی ج.اایران بر اساس موازین گفتمانی قابل صورت بندی و مفصل‌بندی است. برای تحلیل این مبانی از دو روش دیرینه‌شناسی و تبارشناسی در بافت خوانش گفتمانی میشل فوکو و با اتخاذ مفاهیم کاربردی بهره گرفته می‌شود.
This study is going to analyze the productive power of Foucault from a discursive viewpoint and investigate its role in the foreign policy of the Islamic Republic of Iran. In Foucault’s view, the productivity of power is the form of making establishment. Foucault equals power with act and practice; so, he places power analyses instead of power theory. Once power produces knowledge and discourse, it can be turned to practice. In fact, without establishing truth regime, that is discourse, power cannot be crystalized in practice. Power can become subjugation, domination, normalization or the Hegemone power of life. It makes discourse in order to create subject and object. Implementing this policy in the postmodern era requires power, knowledge and exercising a Hegemone discourse for establishing a truth regime in the international system. This study is going to answer the question that how Iran’s foreign policy could efficiently use power and discourse in an optimal way to reach its maximal interests? The recognition of the power and knowledge relations in this era, discourse applying the genealogy and archeology elements and the understanding of Michel Foucault of discourse is what this writing is organized around.
(
, 
, 
)
