چکیده:
صلاحیت دولت‌ها برای رسیدگی به جرایم در محدوده سفرهای هوایی داخل قلمرو کشورها اصل صلاحیت سزمینی قابل اعمال است و درباره سفرهای هوایی خارجی برای رسیدگی به جرایم ارتکابی توسط گردشگران اسنادی وجود دارد که با هدف حفظ امنیت هوانوردی تصویب شده‌اند. این اسناد شامل کنوانسیون توکیو، کنوانسیون لاهه و کنوانسیون مونترال است. در سفرهای فضایی نیز باید طبق اسناد بین‌المللی موجود، یک‌سری اصول حقوقی رعایت گردد، این اسناد شامل «عهدنامه‌های فضای ماورای جو 1967 و کنوانسیون مسؤولیت 1972» بنیادی‌ترین عهدنامه‌های ناظر بر فعالیت‌های فضایی بوده که آغازگر روند قاعده‌مندکردن مقررات بین‌المللی فضایی قلمداد می‌شوند. عهدنامه فضای ماورای جو 1967، فضای ماورای جو را فراصلاحیتی می‌داند و تنها صلاحیت دولت ثبت‌کننده را درباره جرایم ارتکاب‌یافته در داخل شئ پرتاب‌شده قابل اعمال می‌داند، حتی اگر توریست فضایی تبعه آن دولت نباشد که با کنوانسیون ثبت مطابقت دارد.
The jurisdiction of governments to deal with crimes within the scope of air travel within the territory of countries is the principle of territorial jurisdiction, and there are documents about foreign air travel to deal with crimes committed by tourists that have been approved with the aim of maintaining aviation security. These documents include Tokyo Convention, Hague Convention and Montreal Convention. According to existing international documents, a series of legal principles must be observed in space travel. These documents include the “Outer Space Treaties of 1967 and the Liability Convention of 1972” which are the most fundamental treaties governing space activities, which initiated the process of regularizing international space regulations. are considered The Outer Space Treaty of 1967 considers outer space to be extra-jurisdictional and only the jurisdiction of the registering state is applicable over crimes committed inside the launched object, even if the space tourist is not a national of that state that complies with the registration convention.
(
, 
, 
)
