چکیده:
پس از ورود اسلام به ایران، برخوردهای اجتماعی و سیاسی بین برخی از گروههای تندرو طرفین اجتناب ناپذیر بود. وجود سطح متفاوت فرهنگ، پیشینه، حتی علائق متفاوت فرهنگی و اجتماعی دلایلی کافی را به دست برخی از گروههای اجتماعی و سیاسی میداد، تا بر علیه گروه مخالف دست به اقداماتی بزند. از سوی دیگر گروههای مخالف نیز پس از مدتی صبر و مدارا دست به مقابله زدند. در هر دو سوی مبارزه طرفین تلاش میکردند، تا برتریهای فرهنگی و اجتماعی خود را به رخ حریف بکشند. در این ادعاها که بین طرفین صورت میگرفت، ادعای برتری شعر و زبان عربی بر شعر و زبان پارسی جایگاه نمادین و کاریزماتیک داشت. ایرانیان برای مقابله با چنین ادعاهایی به مبارزه استثنایی در قالب نهضت شعر شعوبی دست زدند. در این دوره شاعران ایرانی به سرودن اشعاری در عربی دست زدند، که در برخی موارد در جایگاه برترین نمونه شعر عربی جای گرفتند. در میان این سرداران شعر عرب گوی ایرانی اسماعیل بن یسار نسایی، بشار بن برد طخاری و بالاخره ابونواس اهوازی بزرگترین غزل سرای شعر عربی در اوج نهضت شعوبی قرار دارند. این مقاله به بررسی چگونگی تشکیل نهضت شعوبی و مختصری از زندگی این سه شاعر بزرگ میپردازد