چکیده:
پیش بینی های علمی نشان می دهند که تا سال 2100 میلادی، تعدادی از کشورجزیرههای کمارتفاع مانند توالا، مالدیو و کریباتی با افزایش سطح آب دریاها که حاصل تغییرات اقلیمی است، به تدریج غیر قابل سکونت و ناپدید خواهند شد. غرقشدن کامل این سرزمین ها، پیامدهایی از جمله، آوارگی ساکنان این جزایر را به همراه خواهد داشت. هم چنین نهاد دولت، سرزمین را به عنوان یک عامل اساسی برای استمرار و بقا ازدست می دهد. لذا با فرض ناپدید شدن این سرزمین ها، بیتابعیتی جمعیت این جزایر نیز در آینده محتمل خواهد بود. این پژوهش با روش توصیفی و تحلیلی در تلاش است، با بررسی آثار تغییرات اقلیمی بر انحلال دولت ها و آوارگی و بیتابعیتی اشخاص، بررسی کند که آیا اصول و قواعد کنونی حقوق بین الملل برای حمایت از حقوق افرادی که تحت تاثیرتغییرات اقلیمی و زیست محیطی آواره و بیتابعیت می شوند کافی است یا لازم است که جامعه بینالملل با اصلاح چارچوب حقوقی موجود و یا وضع مقررات جدید، برای رفع این چالش و حمایت از حقوق این افراد چاره اندیشی نماید. البته اصول و مقررات فعلی موجود، تا کنون چندان برای حذف کامل بیتابعیتی موفقیت آمیز نبودهاند و در صورت ناپدیدشدن سرزمین های مذکور، در آینده بر شمار افراد بی تابعیت جهان نیز افزوده خواهد شد