چکیده:
تغییرات اجتماعی- اقتصادی دهههای اخیر عدم تعادل ناحیه" ای و تمرکز بیش از حد امکانات در برخی نقاط و محرومیت دیگر نقاط را در پی داشته است. پژوهش حاضر با روش تحلیل اسنادی و کتابخانهای به تعادع منطقه ای و برنامه ریزی منطقه ای پرداخته است. از اینرو به نقش دولت در برنامه ریزی منطقه ای و پیامدهای ناشی از عدم تعادل منطقه ای در روند توسعه و در نهایت آسیب شناسی برنامهریزی منطقه ای در ایران پرداخته است. در بررسی عدم توازنهای منطقهای (اختلافات ناشی از تبعیض) در فرایند توسعه در ایران باید به زمینههایی که این عدم توازنها از آن سرچشمه میگیرند توجه داشت. اهمیت نقش برجسته دولت در اقتصاد ایران و محدوده دخالت آن در اقتصاد ما را بر آن میدارد که پیش از هر گونه تحلیلی در خصوص توسعه منطقهای, به نقش دولت در این میان توجه کنیم. تمرکزگرایی در برنامهها از سوی دولت به نحوی است که از حوزههای برنامهریزی و سیاستگذاری گرفته تا ورود مستقیم به فعالیتهای اقتصادی را در برگرفته و آثرات تعیین کنندهای بر توسعه کشور از خود بر جای می گذارد.