نگاهی به نظریه ای نو در اعجاز قرآن! سرمقاله

"یافت نمی‌شود؟ چرا قرآن تحدی جمعی می‌کند؟ آیا اعجاز بلاغی اقتضا نمی‌کند که به صورت فردی تحدی کند؟ آیا اسلوب ادبی و بلاغی عرب در زمان ما همانند زمان پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله است و اگر کسی امروزه متنی عربی با اسلوب جدید عرضه کرد، می‌توان آن را ضعیف‌تر از بلاغت و ادبیات قرآن دانست؟ آیا اعجاز بلاغی قرآن را باید با معیار ادبیات و بلاغت قدیم سنجید یا با معیار جدید؟ با توجه به اینکه در میان قریش جز هفت نفر خواندن و نوشتن نمی‌دانستند و بیشتر شعر و شاعری در میان آنان رواج داشت، چرا قرآن که در مقام تحدی بلاغی بود، به صورت شعر نازل نگردید و به صورت نثر آمد که ادبای عرب چندان با آن انسی نداشتند؟ آیا اعجاز بلاغی قرآن، معجزه بودن این کتاب را منحصر به بلاغت‌شناسان و اهل ادب نمی‌کند؟ آیا اعتقاد سایرین به معجزه بودن این کتاب، از روی تقلید نخواهد بود؟ چگونه ثابت می‌شود که آن قدرت غیبی که قرآن معجزه را فرو فرستاده، خداوند است و نه جزو ملک و..."