چکیده:
در میان دعاهای مأثور، مناجات شعبانیه، از مناجاتهای خاصّ امام علیA است که دارای معارف بلند عرفانی است، از آنجا که وجود امام علیA به مثابه قرآن ناطق با حقیقت قرآن عجین است، بیتردید مناجات ایشان نیز ارتباط عمیق با قرآن کریم به عنوان قرآن صامت دارد. بخش قابل توجهی از این دعا درباره اوصاف الهی است که ارتباط وثیق و معنادار با قرآن کریم دارد. در پژوهش حاضر با رویکرد شیوههای اثرپذیری متون، به تبیین تبادل محتوایی اوصاف الهی بیان شده در این مناجاتِ عارفانه، با قرآن کریم پرداخته میشود. نتایج پژوهش بیانگر آن است که جلوههای تجلّی آیات در این مناجات به طور عمده در قالب تأثیرپذیری غیرمستقیم است و شیوههای مختلف تأثیرپذیری شامل واژگانی، گزارهای، گزارشی و الهامی در بخش اوصاف الهی قابل مشاهده است که بیشترین تأثیرپذیری واژگانی و از نوع برآیندسازی است. علم، عفو، قدرت، رحمت، جود، رزق و حمد از مهمترین اوصاف الهی بیان شده در این مناجات است که براساس قرآن تجلّی یافته است.
در میان دعاهای ماثور، مناجات شعبانیه، از مناجاتهای خاص امام علی است که دارای معارف بلند عرفانی است، از انجا که وجود امام علی به مثابه قران ناطق با حقیقت قران عجین است، بیتردید مناجات ایشان نیز ارتباط عمیق با قران کریم به عنوان قران صامت دارد. بخش قابل توجهی از این دعا درباره اوصاف الهی است که ارتباط وثیق و معنادار با قران کریم دارد. در پژوهش حاضر با رویکرد شیوههای اثرپذیری متون، به تبیین تبادل محتوایی اوصاف الهی بیان شده در این مناجات عارفانه، با قران کریم پرداخته میشود. نتایج پژوهش بیانگر ان است که جلوههای تجلی ایات در این مناجات به طور عمده در قالب تاثیرپذیری غیرمستقیم است و شیوههای مختلف تاثیرپذیری شامل واژگانی، گزارهای، گزارشی و الهامی در بخش اوصاف الهی قابل مشاهده است که بیشترین تاثیرپذیری واژگانی و از نوع برایندسازی است. علم، عفو، قدرت، رحمت، جود، رزق و حمد از مهمترین اوصاف الهی بیان شده در این مناجات است که براساس قران تجلی یافته است.