چکیده:
هدف: هدف پژوهش بررسی نقش میانجی گرانه نگرش های مدهبی در رابطه بین امیدواری و تاب آوری با بی ثباتی ازدواج در زوجین متقاضی طلاق بود. روش: طرح پژوهش حاضر از نوع توصیفی و همبستگی بود، که از طریق روش تحلیل مسیر انجام شد. در این پژوهش 211 نفر افراد متقاضی طلاق در استان گیلان با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و سپس اقدام به تکمیل پرسشنامه های پژوهش کردند. به جهت تحلیل داده ها از نرم افزار های SPSS25 و AMOS22 استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش حاضر بیانگر این بود که بین تاب آوری و امید با بی ثباتی ازدواج رابطه معکوس و معناداری وجود دارد. همچنین بررسی متغیرهای میانجی نشانگر این بود که در رابطه بین تابآوری و بیثباتی ازدواج هر سه بُعد باور، عواطف و رفتار دینی میانجیگری معنیداری داشتند (05/0p<). اما در رابطه با امیدواری فقط مولفه عواطف دینی رابطه امیدواری و بی ثباتی ازدواج را میانجیگری کرد (0001/0p<). نتیجه گیری: به جهت کاهش بی ثباتی ازدواج زوجین میتوان از راهبردهای افزایش تاب آوری و امید بهره برد. همچنین با آموزش در زمینه نگرش های مذهبی و افزایش باور، رفتار و عواطف دینی میتوان اثرگذاری تاب آوری بر بیثباتی ازدواج را افزایش داد.
Purpose: The purpose of the study was to investigate the mediating role of religious attitudes in the relationship between hope and resilience with marital instability in couples seeking divorce. Method: The design of the current research was descriptive and correlational, which was carried out through the path analysis method. In this research, 211 people applying for divorce in Guilan province were selected using the purposeful sampling method and then proceeded to complete the research questionnaires. SPSS25 and AMOS22 software were used for data analysis. Findings: The results indicated that there is an inverse and significant relationship between resilience and hope with marital instability. Also, the investigation of mediating variables showed that in the relationship between resilience and instability of marriage, all three dimensions of belief, emotions and religious behavior had a significant mediation (p