مقایسه سلامت روان مادران کودکان مبتلا به اختلالات گفتار و زبان با تاکید بر طول مدت دریافت خدمات توانبخشی مقاله

هدف: داشتن فرزند مبتلا به اختلالات گفتار و زبان، ضمن ایجاد احساس مسئولیت درمانی بزرگ در قبال آنها، تاثیرات قابل توجهی بر ابعاد روانی والدین به ویژه مادران به عنوان مراقب اولیه خواهد داشت. آنها بیشتر در معرض فشارها و استرس‌های ناشی از احساس مسئولیت در قبال فرزندانشان هستند. هدف از این مطالعه مقایسه سطح استرس، افسردگی و کیفیت زندگی بین مادران کودکان مبتلا به اختلالات گفتار و زبان بود که فرزندان آنها دوره‌های زمانی مختلفی، خدمات توانبخشی را دریافت کرده‌ بودند. روش بررسی: مطالعه مقطعی توصیفی_تحلیلی حاضر، بر روی 185 مادر کودک مبتلا به اختلال گفتار و زبان که نیاز به دریافت خدمات توانبخشی داشتند، انجام شد. جمع‌آوری داده‌ها با استفاده از فرم کوتاه شاخص استرس والدینی برای اندازه‌گیری میزان استرس، پرسشنامه افسردگی بک_نسخه دوم برای اندازه‌گیری میزان افسردگی و پرسشنامه زمینه یابی سلامت (فرم کوتاه 36 سوالی) برای اندازه‌گیری کیفیت زندگی مادران انجام شد. بر اساس مدت زمان دریافت خدمات توانبخشی، مادران شرکت کننده در این مطالعه به چهار گروه 1) کمتر از یک ماه، 2) بین 1 تا 6 ماه، 3) بین 7 تا 11 ماه، و 4) برای بیش از 12 ماه تقسیم شدند. داده‌ها با آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آنوای چند متغیره آنالیز شدند. یافته‌ها: مقایسه میانگین نمرات شاخص استرس والدینی، پرسشنامه افسردگی بک و پرسشنامه زمینه یابی سلامت در چهار گروه از مادران معنی دار بود (001/0> P-value). نتایج نشان داد مادرانی که فرزندان آنها خدمات توانبخشی را برای مدت طولانی تری دریافت کرده بودند، میانگین نمرات استرس و افسردگی کمتر و میانگین نمره کیفیت زندگی بالاتری داشتند (0/001> P-value). میانگین نمره کل شاخص استرس والدینی بین 4 گروه از مادران در اختلالات مختلف گفتار و زبان تفاوت آماری معنی داری داشت (005/0P-value≤). عامل نوع اختلال کودک، بر روی نتایج اثر معنادار داشت (0/05> P-value). نتیجه‌گیری: کمترین امتیاز استرس وافسردگی و بالاترین امتیاز کیفیت زندگی در مادرانی که بیش از 12 ماه خدمات توانبخشی را دریافت کرده بودند، می‌تواند بیانگر آن باشد که مادرانی که خدمات توانبخشی را برای مدت طولانی تری دریافت می‌کنند، بیشتر شاهد بهبود فرزندان خود هستند و همچنین بهتر می‌توانند از راهبردهای مقابله با استرس برای مقابله با مشکل کودک خود استفاده کنند.

Objective: Having a child with speech and language disorders, while creating a sense of great therapeutic responsibility towards them, will significantly affect the psychological dimensions of parents, especially mothers as the primary caregiver. They are more exposed to the pressures and stress that result from the sense of responsibility towards their children. The aim of this study was to compare the level of stress, depression, and quality of life among mothers of children with speech and language disorders whose children have received rehabilitation services for different periods of time. Materials & Methods: The current descriptive-analytical cross-sectional study was conducted on 185 mothers of children with speech and language disorders who needed to receive rehabilitation services. Data collection was done using: a short form of parenting stress index (PSI-SF) to measure stress and a Beck Depression Inventory (BDI-II) to measure maternal depression rate, a health survey questionnaire (a 36-item short form ) (SF-36) to measure the quality of life. Based on the duration of receiving rehabilitation services, mothers participating in this study were divided into four groups: 1) for less than one month, 2) between 1 to 6 months, 3) between 7 to 11 months, and 4) for more than 12 months. The data were analyzed by one-way analysis of variance and multivariate ANOVA. Results: Comparing the mean scores of PSI, BDI-II, and SF-36 between four groups of mothers was significant (p-value Conclusion: The lowest score of stress and depression and the highest score of quality of life in mothers who had received rehabilitation services for more than 12 months can indicate that mothers who receive rehabilitation services for a longer period of time see the improvement of their children. They are also better able to use stress coping strategies to deal with their child's problem.