منهای روح - مجله تربیت مقاله

"مربی مریض‌ احوال و کسل و بی‌حوصله و اهل تکرار،چه‌ بگوید که باب دل شود؟که ملال‌آور نشود؟ که منهای روح نباشد؟!در جمع مربیان‌ خوب و زنده و کاردان و زرنگ و باهوش و مهربان و خوش‌زبان و انعطاف‌پذیر پرورشی،افرادی را دیده‌ام،خسته و کسل و انگار که درمانده!نه اهل مطالعه،نه اهل هنر، نه اهل سخن و چهار کلمه حرف زدن،نه اهل‌ ذوق و سلیقه و دیدباز،نه موفق در جلب و جذب بچه‌ها. فقط موجودی منهای روح!چه کند و می‌تواند که چه کند،آن عزیز منهای روح؟!با مربیان پرورشی،حرف‌هایی دارم که در بخشنامه نمی‌گنجد!فقط هرازگاهی که به‌ بهانه تدریس،در خدمت آنها بوده‌ام،آن‌ نکته‌ها را گفته‌ام. سی سال‌ تجربه معلم بودن،مرا تشویق می‌کند به‌ دوری از بی‌تفاوتی!سی سال با بچه‌ها بودن، «مرا»ترغیب می‌کند که از روح بگویم،بعلاوه‌ جسم و تن. معاونت‌های پرورشی،کارشناسان خوبی‌ که داریم،مربیان مهربان و عزیزی که داریم، برای لحظه‌ای فقط فکر کنند به این دو کلمه‌ «منهای روح!»."