روشنان: در پیچ و خم کوچه های خراسان (بازخوانی غزل کوچه های خراسان سروده قیصر امین پور) مقاله

"«میشناسند»، گاه سازنده گونه‌ای از تشبیه پنهان (تشبیه مضمر) است:هم تو گلهای این باغ را میشناسیهم تمام شهیدان تو را میشناسندو گاه پدیدآورنده دل‌انگیزترین نوع حسن تعلیل:اینک ای خوب فصل غریبی سرآمدچون تمام غریبان تو را میشناسندو البته به اقتضای هدف اصلی غزل ـ که مدح امام معصوم است ـ ردیف «میشناسند»، نقش اصلی خود را در سامان دادن به مضامین در بر دارنده مدح ایفا کرده است:چشمه‌های خروشان تو را میشناسندموجهای پریشان تو را میشناسنداشارات تلمیحی نیز به مدد ردیف، غزل را به پیشینه تاریخی، فرهنگی و اعتقادی موضوع آن پیوند داده است:از نشابور با موجی از «لا» گذشتیای که امواج طوفان تو را میشناسندتعبیر «پیدای پنهان» برای وصف امام رضا(ع) ایجازی بغایت استادانه را به رخ میکشد:گرچه روی از همه خلق پوشیده داریآی پیدای پنهان، تو را میشناسندگوئی امام(ع) در مرز غیب و شهود ایستاده است؛ واسطه‌ای است که عالم معنا را به عالم صورت میپیوندد و رهآورد عالم غیب را به عالم شهود میرساند."