نمایشنامه یک ستونی: شب بد ادب و هنر

"مرد 1 دکمه آیفن تلفن را میزند]مرد 1: الومرد 2: سلام، تو خواب بودی؟ هان؟ خوابیده بودی؟مرد 1: نه هنوز خوابم سنگین نشده بود... مرد 2: تو باید منو ببخشی، من تو رو از خواب بیدار کردم... یعنی امروز صبح که از خواب بیدار شدم احساس خستگی کردم به خاطر همین نرفتم سر کار، دوباره توی جام دراز کشیدم. مرد 1: برای چی همچین احساسی داری؟مرد 2: تو خواب احساس کردم، تلفن داره زنگ میزنه. میبینی من چه‌قدر بدبختم؟!مرد 1: به نظرت این موضوع این‌قدر مهمه که باعث بشه تو احساس بدبختی کنی؟!مرد 2: به نظر تو نیست؟ من دوست داشتم به اون تلفن جواب بدم. تو باید واقعا من رو ببخشی [دوباره بغضش میترکد] میبینی من چه‌قدر بدبختم؟مرد 1: آخه چرا همچین فکری میکنی؟مرد 2: اول که نتونستم به تلفن جواب بدم. ولی باور کن این فقط یه احساس زودگذره، الان بهترین کار اینه که بری و سعی کنی دوباره بخوابی."