خوش گمان (شعر) ادب و هنر

"از:فریدون توللی خوش‌گمان!(شعر) ساعتی(ملا)چو کبک خوشخرام‌ از گذرگاهی،همی شد،بی‌مرام‌ ناگهان،بر گرد خویش،از غلغله‌ کودکان را دید،با صد ولوله! پس،بدیشان گفت:زین حلوای داغ‌ بر شما گویم،به پنهانی سراغ‌ خواجه طاوسی،که خود،سالار ماست‌ دیگ نذرش،رونق بازار ماست‌ خانه،در کوی دگر دارد،ولی‌ هرکه،ز آن حلوا خورد(جز تنبلی)! *** لحظه‌ای بگذشت و(ملا)خیره شد خوش‌گمانی،بر نهادش،چیره شد! (خواجه)غائب بود و،آن در،وا نبود وندر آن کو،نامی از حلوا،نبود! *** ما،خود آن(ملا)و،بر ما،سود ما گنج رؤیاخیز دردآلود ما!"