"بد نیست این مثنوی پرسوزوگداز را به همهء معلمهای وانت سوار مملکت هدیه کنیم،که گفته‌اند:«به دریا رفته می‌داند مصیبتهای طوفان را.
» وانتی از بهر ما چون مرهم است گر نباشد کاروبارم درهم است وانتی در چشم یک آموزگار بهتر از هرکس بود در روزگار وانتی!پروردگارت یار تو پنجری ناید میان کار تو تا که باشد وانتی مشغول کار ای خدا در کار او سختی نیار وانتی دردت بریزد جان من هم تویی کز جان من بردی محن وانتی دستم به دامانت ولی موقع برگشت خود تنهاتری!"
(
, 
, 
)
