خاطره: من به او مدیونم (معلمان خوب من) خبر و گزارش

"مدرسهء من در وسط شهر قدیم دمشق قرار گرفته بود؛ یعنی همان جایی که ما سکونت داشتیم و در اطراف آن‌ مناره‌ها و گنبدهای مسجد جامع اموی سر بر افراشته بود و نیز«قصر العظم»جلوه‌گری داشت با مرمرها،باغچه‌ها، برکهء آبی و درها و سقف‌های چوبی‌اش،که انگشتان‌ نجاران دمشقی گنجی از نقوش و آیات قرآن بر آنها به جای‌ نهاده که تاریخ چوب کاری زیباتر از آن هنوز ندیده است. از سلام کردن خودداری کرد و من به دوستم گفتم: سلامش چه کم قدرمی‌نمود و چه پر ارزش است!2 «خلیل مردم»در هریک از دروس خود به چیدن ده گل تازه‌ از گلبن شعر عربی ادامه داد تا آن‌که حافظهء شعری ما در پایان‌ سال تحصیلی،بوستانی پر از رنگ‌های سبز و زرد و سرخ‌ شد. این شاعر بزرگ،با ذوق سلیم و احساسات لطیف‌ خویش، ما را از گام زدن بر سنگلاخ اکثر شعرهای جاهلی و گیاهان‌ صحرایی خاردار دور ساخت و به جاده‌های سایه‌دار و واحه‌های از شعر عربی راهنمایی کرد که سبب شد رنج سفر را فراموش کنیم."