شعر - مجله رشد معلم ادب و هنر

"شعر به باورم نشست همیشه سهم مرا-هرچه بود-کم دادند مگر به دست کسی،جز خدا،قلم دادند!؟ به من،هرآنچه که بر شانه هیچ کس نکشید به من،هر آنچه که آیینهء عدم دادند نه آسمان،نه هوایی به وسعت پرواز هوا هوای قفس بود اگر پرم دادند در ابتدای عبور از منی که در من بود به جاده‌ها-ندیدید-پیچ و خم دادند به باورم ننشست این شب شگفت،اما به زور سایه دریغا که باورم دادند؛ غم مشترک دلی شکسته‌تر از نامی نی‌لبک دارم‌ یواش!دست نزن!شیشه‌ام،ترک دارم‌ چه قدر وسوسه در چشم انتخاب من است‌ که بر صداقت آیینه نیز شک دارم‌ رفیق!یار«غریبی»به دوش من مانده‌ که احتیاج به یک دوست،یک کمک دارم‌ صدا زدم که به من در قبال سکه زخم‌ چه می‌دهید؟یکی گفت:من نمک دارم!"