دفترچه خاطرات ممنوعه: پاره های پنهان من خبر و گزارش

"به چشم نیامدم و همیشه سؤالم این بود که چرا مرا ندیدند؟از کنارم گذشتند. کسی مرا نترسانده‌ بود،ولی شاید من بیش از هرچیزی به این حس نیاز داشتم؛نیازی که در هیچ یک از سرفصل‌های‌ کلاسی نبود و هیچ معلمی به ذهنش هم خطور نکرد. من برای درس خواندن به مدرسه فرستاده شده بودم و مادرم ترکه‌ای به معلمم داد تا برای درس‌ خواندن مرا بنوازد. معلم تاریخ ما بی‌نظیر بود. وقتی حس کردم شیطنت‌ها،دیدن‌ها و دویدن‌هایم در نگاه او به هم گره خورده‌اند، حس خوبی به تاریخ و آقا معلم پیدا کردم. معلم انشا هم با همه تلخی‌هایش بی‌نظیر بود. دفعه بعد خندهء بچه‌ها به یاد معلم آورد که یک‌ نفر در انتظار«یا بیست یا صفر»است. بیست بگیر کلاس سیزده گرفت تا شاید راه صفر مرا هموار کرده‌ باشد. ولی واقعا من کدام پاره‌ام هستم؟پاره دوست داشتنی‌ام؟یا بخش نکوهیده و ناپسندم؟و همیشه سؤالم این بوده است که چرا؟و همیشه خودم را تحریف کرده‌ام."