معلمی که هیچ وقت درس نمی داد ادب و هنر

"این آن چیزی بود که به والدین گفته‌ می‌شد،اما واقعیت این بود که وقتی کوچک‌ترها ته کلاس به بازی مشغول می‌شدند،بعضی دیگر روی میز اسم خود را حک می‌کردند و عده‌ای‌ هم مجله یا کتابی را که همراه آورده بودند،می‌خواندند. آقا معلم در شنیدن سؤالات بچه‌ها اشتیاق زیادی از خود نشان می‌دهد و بی‌آن‌که نگران فوت وقت باشد و یا به خاطر عقب افتادن از جدول‌ درسی به خود واهمه‌ای راه دهد،به سؤالات آن‌ها پاسخ می‌داد. آقا معلم دربارهء تاریخ کلاس درس و سرگذشت مدرسه با بچه‌ها صحبت می‌کرد. اشتباهات بچه‌ها را تصحیح می‌کرد، برخی قواعد دستوری را توضیح می‌داد و گاه‌وبیگاه،کنار نامه‌های آن‌ها چیزی می‌نوشت و مطلبی اضافه می‌کرد. آموخته بودند که در نگاه آقا معلم وقتی از پنجرهء کلاس به بیرون خیره‌ می‌شد،چیزهای جدیدی جست‌وجو کنند. وقتی زنگ می‌خورد،بچه‌ها راهی خانه‌هایشان می‌شدند و آقا معلم عادت داشت بایستد و رفتن آن‌ها را تماشا کند. وقتی همه‌ بچه‌ها می‌رفتند،تصویر آن‌ها در نگاه آقا معلم کامل می‌شد."