خلاصه ماشینی:
"اگر چه در 1286 ق/1869 م به دنبال اعتراض دولت ایران، کلارندون13وزیر امور خارجه وقت انگلستان به طور تلویحی تعلق بحرین به ایران را مورد تأیید قرار داد14و حتی سال بعد کلنل پلی از سمت خود معزول گشت؛اما روند فزاینده دخالتهای انگلستان در بحرین ادامه یافت و انگلیسیها در سالهای 1297 ق/ 1880 م15و 1309 ق/1892 م از طریق دو معاهده دیگر شیخ عیسی را ملزم کردند بدون اجازه آنها با هیچ دولت دیگری قرارداد نبندد و به هیچ کشوری حق تأسیس نمایندگی سیاسی ندهد.
31 دولت انگلستان در 18 فوریه 1929/29 بهمن 1307 در یادداشت دیگری به امضای چمبرلین،به تفصیل در مقام رد و انکار ادعاهای حکومت ایران برآمد و این بار حاکمیت ایران بر بحرین پیش از دوران اشغال پرتغالیها(928 ق/1522 م)را مورد تردید قرار داد و ادعا کرد ایران فقط در فاصله 1622 تا 1783 م بر این جزیره آن هم نه به صورت پیوسته و چالشناپذیر،حاکمیت داشته،در این دوره نتوانسته آشتی و رفاه را برای ساکنان آن جزیره فراهم آورد و حتی از آن به عنوان دوره اشغال نام برده بود.
38اگر چه وزیر مختار انگلیس در تهران نسبت به خواستههای وزیر دربار رضا شاه حسن نظر داشت؛اما وزارت امور خارجه انگلیس اعلام کرد،پیشنهاد جدید تیمورتاش ارزش بررسی جدی ندارد و اصرار ورزید رکن اصلی دستیابی دو دولت به توافقنامهای همه جانبه،عدول بیقید و شرط دولت ایران از هرگونه ادعا بر بخشهای عربنشین خلیج فارس است."