غزل - مجله دانش ادب و هنر

"از؟؟؟مطهری بینا دنیا چو عهد ماهرخان،پایدار نیست‌ آن نیست پایدار و بدین اعتبار نیست‌ چون شد تمام فصل خزان میرسد بهار غیر از خزان عمر که آن را بهار نیست‌ مقصودش از دو روزه عمر من و تو بود آنکس که گفت دور جهان پایدار نیست‌ یاد پیاده کن که در این راه پر خطر همواره کس به توسن دولت سوار نیست‌ روی چو زر بسم که بازار عاشقی‌ بهتر از این مرا زر کامل عیار نیست‌ با غمگسار رفع شود هر غمی ولی‌ این غم مرا کشد که کسم غمگسار نیست‌ یا رب بدهر همدم دیوانه کس مباد راحت مرا ز دست دل بیقرار نیست‌ شیرین اگر ز جور یکی زا زپا فکند کشتار یار ما بحساب و شمار نیست‌ بینا ز جام باده مدد جو که غیر از این‌ راه خلاصی از غم هجران یار نیست شده با یک عاطفه فروتنانه بی‌مانندی جواب داد:«آقای من معترفم که گناهم بسیار بزرک است‌ و همه بدیهائی که خداوند این مکان،خداوندی که دیگر نمیتوانم شوهر خود بدانم،درباره من‌ می‌تواند انجام دهد در برابر افسوسی که از رنجانیدن او دارم چیز کوچکی است». نجیبزاده که عهد کرده بود و در آینده‌ خود صحبت نکند مدتی دراز در سخنانت سینیور برناژ اندیشه بر عاقبت حق و راستی را بسوی او دانست‌ و بدو وعده داد که اگر آن خانم در همان فروتنی استوا باشد سرانجام از گناه او خواهد گذشت."