نوای عشق - مجله دانش ادب و هنر

"امیری فیروزکوهی‌ نوای عشق من کیستم ز کار جهان دست شسته‌ای‌ وارسته‌ای،بگوشهء عزلت نشسته‌ای‌ اینجان خسته حاصل یکعمر زندگیست‌ مائیم از جهان و همین جان خسته‌ای‌ هرچند بیشتر بطمع دست‌وپا زدیم‌ داریم دست بسته و پای شکسته‌ای‌ غمگین نیم اگر دل من ناشکفته ماند آن به که هیچ وانشود خون بسته‌ای‌ عمریست دور مانده‌ام از عشق و دور باد خاری چو من ز همچو گل دسته‌بسته‌ای‌ یکرشته در وجود من دردمند نیست‌ جز رشته‌های اشک ز هم ناگسسته‌ای‌ دردا که نور مهر و صفا از نهاد خلق‌ بگریخت چون شرارهء از سنگ جسته‌ای‌ بسیار بود دعوی وارستگی و لیک‌ جز رفتگان ندیده‌ام از خویش رسته‌ای‌ از خار و سنگ نیز ندیدم حمایتی‌ بیکس‌ترم ز شاخهء در سنگ رشته‌ای‌ ساز رضا و شعر امیر و نوای عشق‌ امشب کجاست سوختهء دل شکسته‌ای وزن و قافیه قالب و آرایشی بیش نیست و آنرا نمیتوان جزو اساس شعر تصور کرد زیرا شعر میتواند از آن قالب و از این آرایش بی‌نیاز باشد."