آیین نگارش - مجله اخگر مقاله

"پشت دو تای فلک راست شد از خرمی‌ تا چو تو فرزندزاد مادر ایام را حکمت محض است اگر لطف جهان آفرین‌ خاص کند بندهء مصلحت عام را دولت جاوید یافت هرکه نکو نام زیست‌ کز عقبش ذکر خیر زنده کند نام را وصف ترا گر کند ور نکنند اهل فضل‌ حاجت مشاطه نیست روی دل ارام را تقصیر و تقاعدی که در مواظبت خدمت بارگاه خداوندی میسر و دنیا بر آنست‌ که طایفه‌ئی از حکمای هند در فضیلت بوذرجمهر سخن میگفتند و در آخر خبراین‌ عیبش ندانستند که در سخنش لطفی است یعنی درنک بسیار میکند و مستمع را بسی‌ منتظر باید بود تا او تقریر سخن کند بوذرجمهر بشنید و گفت اندیشه کردن که چه‌ گویم به از پشیمانی خوردن که چرا گفتم سخندان پرورده پیر کهن‌ بیندیشد آنکه بگوید سخن‌ مزن بی‌تأمل بگفتار دم‌ نکو گوی اگر دیر گوئی چه غم‌ بیندیش وانگه برآور نفس‌ از آن پیش بس کن که گویند بس‌ بنطق آدمی بهتر است از دواب‌ دواب از توبه گر نگوئی صواب فکیف درنظر اعیان حضرت خداوندی عز نصره که مجمع اهل دل است و مرکز علمای کامل اگر در سیاقت سخن دلیری کنم شوخی کرده باشم و بضاعت‌ مزجات به حضرت عزیز آورده و شبه در بازار جواهریان جوی نیرزد و چراغ پیش‌ آفتاب پرتوی ندهد و منارهء بلند در دامن کوه الوند پست نماید هرکه گردن بدعوی افرازد دشمن از هر طرف بر او تازد سعدی افتاده ایست آزاده‌ کس نیاید به جنگ افتاده اول اندیشه وانگهی گفتار پایه پیش‌آمده است پس دیوار نخلبندم ولی نه در بستان‌ شاهدم من ولی نه در کنعان لقمان حکیم را گفتند حکمت از که آموختی گفت از نابینایان که تا جای‌ ندانند پای ننهند و عرب گوید قدم الخروج قبل الولوج."