چکیده:
در سال 232 هـ ق متوکل عباسی به خلافت رسید . وی متعصبان از اهل تسنن را بر امور خلافت مسلط نمود و به آزار و اذیت مخالفان خود و شیعیان پرداخت . او از همه خلفای عباسی ، عداوتش نسبت به علویان بیشتر بود . با روی کار آمدن متوکل ، دستگاه خلافت عباسی که تا پیش از آن به طور رسمی از معتزله جانبداری و حمایت می کرد ، به دفاع از این عقیده پایان داد و در عوض ، عقیده ظاهر گرایی و اهل حدیث ، عقیده رسمی دولت عباسی گردید . مقاله حاضر ضمن پرداختن به وضعیت شیعیان در دوران متوکل و نیز محدودیت های اعمال شده علیه آنان ، نحوه مقابله جریان سلفی با جریانات مخالف در زمینه های سیاسی ، فرهنگ و اجتماعی را مورد بررسی قرار می دهد .