چکیده:
این نوشتار در پی آن است تا به این پرسش پاسخ دهد؛پیامبر اعظم صلی الله علیه و اله چه روشی برگزید که توانست در مدت رسالت بیست و سه ساله‌اش،اعراب بی‌فرهنگ و ناآگاه از کشورداری و جمع‌گرایی را متحد کند و در حرکت‌ها،همسو و همدل سازد.نویسنده دو عامل عمده باور توحیدی و اخوت اسلامی را در این موفقیت بزرگ تاریخی مؤثر می‌داند.
خلاصه ماشینی:
"3-برادری اسلامی تنها بین مهاجران و انصار-در ابتدای هجرت-صورت نگرفت،بلکه به عنوان حکمی عمومی میان مسلمین وضع شد و در قرآن کریم اعلام گشت،و اساس اصلاحات مهم اجتماعی و صلح و صفای مسلمانان قرار گرفت،و اینک سخن خدای تعالی در این باب: انما المؤمنون اخوة فاصلحوا بین اخویکم و اتقوا الله لعلکم ترحمون (حجرات 01/)؛«مؤمنان برادر یکدیگرند،بنابراین میان دو برادر خود صلح برقرار سازید و تقوای الهی پیشه کنید تا مشمول رحمت او شوید».
چون مجال بسط سخن نیست نویسنده به نقل ترجمهء چند حدیث اکتفا می‌کند و طالبان را به کتاب گرانقدر اصول کافی ارجاع می‌دهد: الف)ابو بصیر از حضرت صادق علیه السلام نقل می‌کند:شنیدم که حضرت می‌گفت:مؤمن برادر مؤمن است مانند یک پیکر،که چون جزئی از آن ناراحت شود درد آن را در سایر جسدش می‌یابد،که ارواح آن دو از یک روح است،و روح مؤمن پیوندش به روح [آفریدهء]خداوند بیش از اتصال شعاع (1)-فیض کاشانی،محجة البیضاء،ج 3،ص 233،کتاب آداب الصحبة و المعاشرة،باب 2.
این وسیله نجات،قرآن یا خاندان پیامبر اسلام صلی الله علیه و اله-که در روایات آمده-یا هر وسیلهء ارتباط با خداوند است که سبب اتحاد و رفع جدایی و دشمنی می‌شود و باید آن را واسطة العقد همبستگی و متحد شدن قرار داد.
در اجرای این اصل قرآنی رسول خدا به کاتبانش دستور داد به سران و حاکمان کشورهای آن عصر نامه نوشتند و با پیک برای آنان گسیل داشت و پاسخ مثبت یا منفی دریافت کرد که تصویر آن‌ها در کتاب بسیار ارزشمند و محققانهء نامه‌ها و پیمانهای سیاسی حضرت محمد صلی الله علیه و اله2 آمده است."
(
, 
, 
)
