شعر: بزرگامردا که پدرم بود! ادب و هنر

"(به تصویر صفحه مراجعه شود) از سر برفت سایهء مهر پدر مرا؛ بشکست بار درد گرانش کمر مرا. آن گرگ جانشکار که مرگ است نام او، بربود-خاک بر سر گیتی!پدر مرا. بی‌بازگشت،بست به ناگاه رخت و رفت؛ داغی نهاد بر دل و جان زین سفر مرا. صد خرمن شکیب بسوزد به اخگری، آن آتشی که زد به دل و جان شرر مرا. آبی بر آتشی که بسوزد جگر نزد، دریای اشک ریخت اگر چشم تر مرا. من آن درخت سخت ستبرم که دست بخت، برکند و برفشاند همه برگ و بر مرا؛ نی‌نی؛من آن درخت کهن ریشه‌ام که دهر، گویی فرو فکند به زخمر تبر مرا. و آن‌سان که گفت«شاعر یمگان دره»،سره: «گویی زبون نیافت به گیتی مگر مرا!» زآن باب بهترین ز چه بگسست جاودان، این چرخ باشگونهء بیدادگر مرا؟! زر بود آن عزیز درین خاکدان پست؛ در خاک ز آن نهاد جهان گنج زر مرا. فخر فزون من همه آن بود و نازشم، کان جاودانه مرد بخواند پسر مرا."