من و ... تو - مجله گوهران ادب و هنر

"و باغ در ستیز زندگی خویش با خویشتن خواهد نشست و ما راه خانه‌ی رؤیای خود در پیش خواهیم گرفت. تو آمده بود و باز در همان جای پیشین نشسته بود. و در همان حال چیزی از شرم و شیطنت در نگاه سیاهش‌ بود. این هم که می‌گویم و می‌نویسم یا تو را می‌خوانم،لالایی است بر وحشت تنهایی خودم، -درست مانند آن بچه که در تاریکی می‌رود و به صدای بلند آواز می‌خواند و همانا گیجی و انصراف‌ می‌خواهد؛و هرگز هم،تا در راه است،چشم و وحشتش یک دم به خواب نمی‌رود. و همان در تاریکی است که تنهایی است. تویی تو و منی من آغاز وحشتی دیگر است. -به نظری دیگر گنجی است ریاگان. هرکسی چیزی از این‌همه در خود دارد یا درمی‌یابد. -روزنی به بیرون باز کن و نظر تا کنار دیوار افق بر. گفتم: (*)مجله‌ی کتاب هفته،شماره‌ی 86،یکشنبه 13 مرداد 1342 -دیوار از شیشه کن و بود و نمود باهم بیامیز."