خلاصه ماشینی:
"»([9]) امام حسین(علیه السلام) در این خطبه از یک سو، مردم را به آرامش و خردورزی فرا می خواند تا کار هوشمندانه در پیش گیرند و از سوی دیگر، یادآور می شود که کج اندیشی و ستیزه جویی آنان هیچ گونه تأثیری در اراده استوار و پولادین امام(علیه السلام)ندارد; زیرا او به انجام رسالت الهی خود می اندیشد و بر لطف خدای بزرگ تکیه نموده و به او توکل کرده است.
([22]) امام حسین(علیه السلام) با تلاوت این آیات، جایگاه دو لشکر را به نیکی نمایانده است; سپاهیان خویش را بسان مؤمنان و یاران پیامبر دانسته و لشکر دشمن را در اردوگاه کفرپیشگان و مخالفان پیامبر ارزیابی می نماید و حادثه کربلا را ابزاری برای تمایز هر چه افزون تر بین آلودگان و پاکیزگان می داند; زیرا سنت مستمر الهی تمایز بین این دو گروه با شیوه هایی مانند ابتلاء و آزمون می باشد.
آیا به راستی در آن روزگار فردی جز حسین بن علی(علیه السلام)تجسم بخش شخصیت حقوقی پیامبر اسلام(صلی الله علیه وآله) بود و آیا سزا نبود که همگان به ایشان اقتدا نمایند؟ توجه به آنچه یاد شد، ظرافت و دقت به کارگیری این آیه در سخنان حضرت را روشن تر می نماید.
ببینید که در جنبه های توحیدی و عبودیت مطلب چقدر اوج می گیرد!([34]) افزون بر آنچه یاد شد، برخی سخنان دیگر از امام حسین(علیه السلام)، آن آموزگار بزرگ مکتب توحید، در دست است که با اشاره و تلمیح به آیات قرآن این اندیشه برتر توحیدی را باز می تاباند."
(
, 
, 
)
