خلاصه ماشینی:
"موضوع این مقاله شرح و بسط معنای بیتی از حافظ است: به پیش خیل خیالش کشیدم ابلق چشم بدان امید که آن شهسوار باز آید ابن بیت در غزلی است به مطلع: زهی خجسته زمانی که یار باز آید به کام غمزدگان غمگسار باز آید G054G% حافظ اصولا برخلاف خاقانی و انوری و نظامی،و تقریبا قاطبهء شعرای سبک هندی،بغرنج سرا نیست،و حرص فصاحت و شوق شیوایی،در شعر او جایی برای معماسرایی نگذاشته است.
شادروان حسینعلی هروی در شرح این بیت مینویسد:«اسب سیاه و سفید چشم را پیش انبوه خیالش به انتظار نگاه داشتهام،به امید آنکه آن سوار برگزیده بیاید و بر این اسب ابلق بنشیند.
و از همه مهمتر-که پیشزمینهء شعر حافظ را میسازد-اسب یا اسبانی زین کرده و آراسته نگاه میداشتهاند که وقتی حضرت یعنی امام غایب(عج)رجعت و ظهور کرد، در واقع با این عمل از او استقبال کنند و ایشان را با همراه یا همراهانشان،با اعزاز و اکرام بر آن اسبها بنشانند و منزلگاه دلخواه و مقصد موعود برسانند."