خلاصه ماشینی:
"این جبراندیشی را در واپسین سخنان دیگر شخصیتها هم میتوان دید و حتی وکیل هم،در لحظات پیش از تصادف، برای پرویز،از محتوم بودن سرنوشت میگوید؛و خاله هاشمیه نیز که گویی ناخواسته دست به کشتن فرحان میزند همان جملهی فرحان را تکرار میکند که میگفت:«مرد عشیره بودنم سخته.
» داستان فیلم را کنشها شخصیتهای اصلی به پیش میبرد که به راستی هیچکدام از سر اختیار نیست و این بیاختیار و بیارادگی در پایان داستان به اوج خود میرسد؛ پرویز گویی سحر شده و ناخواسته به استقبال مرگ میرود و وکیل را هم با خود بدین راه میکشاند؛فرحان کشته میشود و خاله هم که قاتل اوست-و به یقین قصاص خواهد شد-بیهیچ امیدی به آیندهی بهتر،حتی برای احلام و دیگران،بدون تعقل دست به چنین کاری زده است:و سرانجام،احلام نیز در میان شعلههای آتشی که خود افروخته،میسوزد و فیلمساز،علیرغم آن همه شعلههای فروزان،هیچ نقطهی روشنی در آیندهی امثال احلام نمینمایاند و هیچ نوید نمیدهد که از خاکسترهای احلام، ققنوسوار حیاتی دوباره خواهد دمید."