خاطرات و تجربیات مربیان: انس با قرآن ادب و هنر

"شرح ماجرا از این قرار است: «ساعت اول به کلاس برادران رسمی برای تدریس درس عقاید،با موضوع«معاد» رفتم و با خواندن حدیثی درس را شروع نمودم،دقایقی نگذشت که دیدم یکی از متربیان‌ بی‌اختیار و با آرامی سرشک اشک از دیدگانش جاری شد و به ظاهر در حالت خوش‌ روحی فرورفت و تا پایان کلاس،جوی گونه‌های او از آب چشمانش لبریز بود،سرانجام‌ کلاس به اتمام رسید و زنگ استراحت همه را به فضای بیرون کلاس کشاند. هنوز لحظاتی نگذشته و چارت مباحث را به‌صورت کامل بر تخته ترسیم نکرده بودم که مجددا سیلاب اشک از گونه‌های متربی،در دل حقیر موجی از شادی توأم با احساس غرور ایجاد نمود و با خود می‌گفتم سرانجام در ایام مربیگری توانستم احساسات و عواطف یک متربی را تحت‌تأثیر قرار داده به نحوی‌ که با یادآوری مطالب ساعت قبل،مجددا در حال خوش روحی فرورفته است و این‌ شادی تا پایان کلاس،شبنم خود را بر شاخه‌های درخت خیالات من می‌ریخت."