در زلال شعر سایه ادب و هنر

سایه با شتابی آگاهانه مسیر شعر فارسی را به جوشش و پویش خود پی می‌گیرد،از حمیدی در می‌گذرد،و چون به‌ شهریار می‌رسد،بر سر شعر او که از جوهرهء زبان فارسی‌ سرچشمه گرفته است درنگ می‌کند،و با وی مشاعره‌ می‌آغازد. شهریار در شاعر جوان بیدار دل پیگیری شعر ناب فارس را با ز می‌جوید و با صمیم دل می‌گوید: من این پیرانه سر،تاجی که دارم با تو خواهم داد که از بخت جوان،با دولت طبع خدادادی می‌دانیم که شهریار،این ترک‌زادهء دلبستهء قول و غزل فارسی،که یکسره دل به حافظ بسته و نزدیکترین‌ شاعر به شعر رند شیراز است،در سایه نیز بارقهء غزل‌ حافظ را به میراث باز یافته است،از این است که‌ می‌گوید: میراث شهریاری عشقم تو را رسد شایستهء ولایت عهد است،تخت و تاج! سایه در دفتر شعر«سراب»و«شبگیر»،باز می‌نماید که چسان سیر شعر فارسی را مرزی به نام‌ کهنه و نو نیست!سخن از شعر است،و خود شعر باز می‌نماید که آیا بهره از جوهرهء شاعرانه یافته است یا نه؟!