چکیده:
مقالهء حاضر،محصول هماندیشی 19 تن از صاحبنظران در حوزهء سیاست و اقتصاد است.نویسندگان مقاله،اعضای«محکمهء بین المللی جهانیسازی» هستند که شعار«جهانی بهتر ممکن است»را دستور کار خود قرار دادهاند.در این مقاله،ضمن انتقاد از عملکرد ابر قدرتهای رسانهای جهان در انحراف افکار عمومی نسبت به مخالفین جهانیسازی،بر ضرورت توجه به آراء همهء مردم جهان در برنامهریزیها تأکید شده است.در ادامه،ضمن هشدار نسبت به پدیدهء سلطهء سرمایهداران بر تعیین مسیر امور،عملی بودن راهکارهای دیگری فراتر از«جهانیسازی»را به سردمداران مراکز تصمیمگیری همچون«بانک چهانی»،«صندوق بین المللی پول»و یا«سازمان تجارت جهانی»گوشزد کردهاند.
خلاصه ماشینی:
"شاید برجستهترین و صریحترین ایدهای که از سوی جامعهء مدنی اعلان شد،این باشد که به راحتی برای توافقات جدید تجارت،مهلت قانونی قرار دهیم و این بدان معنا نیست که جوامع مدنی با تجارت مخالف هستند،بکله آن چیزی که تظاهرکنندگان و معترضان در برابر آن ایستادهاند،سوء استفاده از نظریات یکسان در باب توافقات تجارت بین الملل،در جهت تضعیف پایههای دموکراسی در جریان رقابتهای بین المللی است که اصل آن نیز تباهی تمام حمایتهای زیستمحیطی و اجتماعی است که مردمان عادی،در طول دههها و یا قرنها برای رسیدن به آن تلاش کردهاند.
با وجود اینکه در آمریکای لاتین،روند و تنزل مشهود است و نیز درآمدهای مراکز فقیرترین کشورهای آفریقایی به طور مستمر در حال کاهش است،سردمداران جهانیسازی با نگاه به شاخصهای تولیدات ناخالص داخلی،سیر تحولات را مثبت ارزیابی میکنند و این در شرایطی است که روند امور تنها به نفع عدهء قلیلی از مردم که در مرکز تحولات قرار دارند،تمام میشود.
مؤسسات بین المللی در این میان جایگاه مناسبتری خواهند داشت و نقش آنها به عنوان کمک به سیاستهای ملی و منطقهای،برای تعاون بیشتر و بهتر در مسائلی است که ذاتا همکاری همگان را میطلبد؛مسائلی از قبیل گرم شدن کرهء زمین.
بیشک برخورد مردمسالارانه به مسألهء خودتصمیمگیری،تندادن به این مطلب است که بالاخره این مردم جامعهها-و نه گروههای محلی یا نهادهای منطقهای- هستند که انتخاب میکنند،به احتمال زیاد نظرات گوناگونی خواهند داشت،اما همگان خواهان آن هستند که انتخابات بر مبنای خواستههایشان صورت پذیرد؛این که روابط اقتصادی بین کشورهای گوناگون عادلانه و منصفانه باشد؛هیچ کشوری نخواهد تا با دادن وعدههای دلفریب،مردم دیگر ملل را سرگرم نگه دارد و در پایان این که اقتصاد ملی هرکشوری از طمع دیگران در امان باشد."