طلوع «آفتاب» مولانا در غرب سرمقاله

{UU}طلوع«آفتاب»مولانا در غرب (به تصویر صفحه مراجعه شود)روزان و شبانی که مولوی در خلوت خویش،درگوشه‌ای از شهر کوچک قونیه،نشسته بود و مثنوی رامی‌سرود،لابد می‌دانست که آفتاب بلند اندیشه‌های اوروزی بر سراسر جهان خواهد تافت و مردمان«مردانۀ»هر«بلاد و دیار»این همه را نه«افسانه»که نقد حالخویش خواهند دید؛و از خدا می‌خواست {Sکین چراغی را که هست از نور کار#از پف و دمهای دزدان دور دارS}{Sدزد و قلابست خصم نور بس#زین دوای فریاد رس فریاد رسS}{Sروشنی بر دفتر چارم بریز#کافتاب از چرخ چارم کرد خیز S}{Sهین ز چارم ده خورشیدوار#تا بتابد بر بلاد و بر دیارS}{Sهر کش افسانه بخواند افسانه است #و آنک دیدش نقد خود مردانه استS}(مثنوی،آغاز دفتر چهارم) سالیان درازی است ک ه این آفتاب معنوی در بلادمغرب طلوع کرده و چشم و دل عالمان و اندیشه‌مندانآن جا را روشنی بخشیده است؛لیکن چند گاهی است کهمولوی با غزلیات و مثنوی‌اش از این حد هم فراتر رفتهمسیحاوار به قلب عوام مغرب زمین نیز راه یافته وروحی تازه در آنان دمیده است. اما غرب چرا این همه به مولوی-بزرگترین نمایندۀادبیات عرفانی ایران-تمایل نشان می‌دهد؟برخی کهخوش‌بینانه به قضیه می‌نگرند معتقدند که غربی ازمواهب مادی تمدن اشباع شده است و از ماندن در قالبتنگ ماده به جان آمده و اینک به دنبال آن است کهدری به سوی عالمی دیگر بگشاید.