خلاصه ماشینی:
"این چیزی که الان در میان ما بنام مجالس وعظ باقی است از بقایای مجالسی است که متصوفه ابتکار کردهاند، یعنی اینکه مجلسی رسما تشکیل شود و عدهای برای شنیدن جمع بشوند و یک نفر به عنوان واعظ و اندرزگو رسما برای مردم صحبت بکند علی الظاهر اولین بار به وسیلة متصوفه ابتکار شده و کار خوبی بوده و بعد دیگران هم نظیر آن مجالس را تشکیل داده اند؛ لهذا ما از قرنها پیش کتابهایی داریم به عنوان مجالس موعظه که از متصوفه باقی مانده مثل مجالسی که از سعدی در دست است و مجالس مولانا و غیره آنها، این کار خوبی بوده و بعد دیگران هم نظیر همین مجالس را تشکیل دادهاند، شیعه مخصوصا در مجالس رثاء و عزاداری سیدالشهدا این کار را شایع کردند و چه خوب کردند.
شما در کتب رجال و تراجم، اشخاص زیادی را میبینید که بنام خطیب معروف بودهاند، یکی بنام خطیب رازی، یکی بنام خطیب مصری، یکی بنام خطیب دمشقی، یکی بنام خطیب تبریزی، یکی بنام خطیب حصفکی، اینها همه مردمی بودهاند که شهرتشان در زمان خودشان و زمآنهای بعد به عنوان سخنسرا بوده است، خوشبختانه امروز هم ما خطبای دینی بزرگ داریم، مرحوم سید جمال الدین اسدآبادی علاوه بر سایر فضائل یک خطیب زبردستی بود، خطابه هائی در مصر انشاء میکرد که مردم را منقلب میکرد، میگریانید، مردم را بر حال خودشان میگریانید نه بر چیز دیگر، اسلام خطبای بزرگی در دامن خود پرورش داده و اینهم خودش تاریخچهای دارد و همینقدر خواستم اشارهای کرده باشم، فرصت بیشتر از این نیست."