چکیده:
هرچه انسان در اتصاف به کمالات واجبالوجود قویتر باشد، به مبدا واجبالوجود نزدیکتر و آثار وجودی او بیشتر است؛ چنانکه انسان کامل مجمع اسماء و صفات خداوند است. از منظر قرآن کریم منصب هدایتگری از آن انسانهای کاملی است که از عیوب اخلاقی و نفسانی مبرا بوده و از «ظلم» به معنای عام آن معصوم باشند. قول و فعل و تقریر چنین انسانی حجیت دینی داشته و او به اقتضای وظیفه دینی به امر اقامة دین و اجرای حدود و دفاع از حریم دین خدا میپردازد. حضرت زهرا (س) مصداق بارز «تطهیر الهی» است که به دور از هرگونه تمایل فردی و با دو شیوة اقامه ادله و وصیت سیاسی، به حراست از دین و حمایت از وصی بلافصل رسول خدا پرداخته است و در همه اقوال و اعمال و تقریراتش، جانب دین را لحاظ نموده و خیرخواه امت بوده است؛ فلذا پیروی از سیره متعالی ایشان میتواند راهگشا و کارساز باشد.
The more one enjoys the qualities of the Necessary Existence، the more he/she approaches the origin of the Necessary Existence and his/her existential qualities increase، because a perfect man is the collection of divine qualities and attributes. From a Quranic perspective، the role of guidance belongs to a perfect man who is devoid of moral and spiritual deficiencies and does not oppress others. The speeches، acts، and writings of such a man are religiously authoritative. Due to his religious obligations، he will propagate religion، implement divine laws، and defend the territories of God’s religion. The holly Fatimah is an obvious example of “divine purification” who، without any personal desires and on the basis of bringing arguments and her political will، guarded religion and supported the immediate successor of the Prophet. In all her speeches، acts، and writings، she advocated religion and was benevolent to the Ummah. As a result، following her divine acts can be helpful.
خلاصه ماشینی:
"بنابر مبانی مذهب تشیع، تشریعات الهی مبتنی بر مصالح و مفاسدی است که خـدای سبحان به مقتضای حکمت، برای بندگانش منظور کرده است و دستیابی بدان مصـالح و دوری از مفاسد، جز با انجام واجبات و ترک محرمات الهی ممکن نیست (همان، ص338) از این رو آن حضرت به بیان نقش حیاتی اهل بیت در جایگاه اوصیاء رسول الله (ص) اشاره فرموده و مایة وحدت و انسجام پویای امت اسلام را «امامت» معرفی میفرماید: «وطاعتنا نظاما للملة و امامتنا امانا من الفرقة» (طبرسی، 1372: ج1، ص97)؛ زیرا براساس آیه شریفة «یا ایها الذین آمنوا استجیبوا لله و للرسول اذا دعاکم لما یحییکم» (انفال، 24) حیات متعالی و پویای جامعة اسلامی در گرو فرمانبرداری از خدا و رسول خداست و رسول خدا، امام بعد از خود را بر اساس ملاک «عصمت» معرفی نمود و لذا جامعة اسلامی نیازمند به فردی معصوم است که به دور از خطا و اشتباه و گناه، پایههای جامعة سعادتمند اسلامی را پیریزی و امور آن را هدایت کند."