خلاصه ماشینی:
"ک. زمـخشری، 1407ق: ج4، ص807؛ دمـشـقی، 1409ق: ج4، صـص598-596؛ آلـوسـی، 1405ق: ج30، صص246-244؛ شوکانی، بیتا: ج5، ص502؛ مراغی، بیتا: ج10، صص252-251) اما با توجه به سبب نزول سوره کوثر که در پاسخ شماتتکنندگان پیامبر(ص) به دلیل نداشتن فرزند ذکور نازل شده و نیز به دلیل تقابل «الکوثر» با «الابتر» که این کلمه دم بریـدگی و قطـع نسل و ریشه را افاده میکند (راغب اصفهانی، 1362: ص36)، معلوم میشود که مراد از «کوثر»، همان عامل بقای نسل و ذریه رسول خدا(ص) است که مصداق آن حضرت فاطمه زهرا(س) خواهد بود و به عبارت بهتر کوثر جز فاطمة زهرا(س) و فرزندانش مصداق دیگری ندارد و سایر معانی کوثر که مفسران به آن اشاره کردهاند مثل شفاعت، نهری در بهشت و حوض بهشت، خیر کثیر، کثرت اصحاب و کثرت امت همه از باب جری و انطباق است (عثمان محمد، 1410ق: ص17).
حاکم نیشابوری این حدیث را از قول علی(ع) و او از پیامبر(ص) چنین نقل کرده که: «اذا کان یوم القیامة قیل یا اهل الجمع غضوا ابصارکم و تمر فاطمة بنت رسول الله(ص) فتمر و علیها ریطتان خضراوان» وی سپس توضیح میدهد که این حدیث «صحیح الاسناد» است؛ اما بخاری و مسلم از ذکر آن خودداری کردهاند (حاکم نیشابوری، 1422ق: ج3، ص371 و نیز نک: ابن المغازلی، 1427ق: صص420-418؛ جزری؛ 1409ق: ج6، ص225؛ سیوطی، 1414ق: صص129، 131و 135؛ نیز نک: بیومی مهران، 1990م: ص159) اما فلسفه این شکوه و جلال چیست که در روز قیامت تجلی پیدا میکند؟ در برخی از روایات آمده است که در آن روز حضرت فاطمه(س) در حالی که پیراهن آغشته به خون فرزندش حسین بن علی(ع) را به دست دارد خدای جبار را به داوری و قضاوت بین او وقاتلان فرزندش فرا میخواند و نیز از خداوند شفاعت دوستداران و گریهکنندگان بر حسین(ع) را طلب میکند (هاشمی، 1376: ص262 به نقل از منابع متعدد از جمله اسد الغابه، کفایة الطالب، میزان الاعتدال و ..."